پنجم اسفند 

برای اینكه ملتی در تفكر عقیم شود، باید هویت فرهنگی تاریخی را از او گرفت. فرهنگ مهم ترین عامل در حیات، رشد، بالندگی یا نابودی ملت ها است. هویت هر ملتی در تاریخ آن ملت نهاده شده است. اقوامی كه در تاریخ از جایگاه شامخی برخوردارند، كسانی هستند كه توانسته اند به شیوه مؤثرتری خود، فرهنگ و اسطوره های باستانی خود را معرفی كنند و حیات خود را تا ارتفاع یك افسانه بالا برند.

پنجم اسفندماه در فرهنگ ایرانی، سپندارمذ روز و هنگام جشن ملی اسفندگان یا سپندارمذگان است.سپندارمذ لقب زمین و به معنی گستراننده، مقدّس و فروتن است؛ زمینی که نماد عشق است و با فروتنی و از خود گذشتگی، آغوش خود را برای همه گسترانیده و زشت و زیبا را به یک چشم می نگرد.



سپندارمذ واژه ای مرکب است از سپنته یا سپند به معنی پاک و مقدس ، آرمئیتی به معنی فروتنی و بردباری نیک و مقدس است این واژه در پهلوی به گونه سپندارمت و در فارسی سپندارمذ،اسفندارمذ و اسفند شده است . در شکل معنوی و مینوی اش نشانگر بردباری وسازگاری اهورامزدا است ودر جهان مادی و خاکی نگهبانی زمین به وی سپرده شده است